سپیده دم که صبا بر چمن گذر می کرد

دل مرا ز گلستان جان خبر می کرد

چو غنچه از لب آن سیمبر سخن می گفت

دهان غنچه پر از خرده های زر می کرد

اگر ز نرگس مستش چمن نشان می داد

دلم بدیدهٔ حسرت درو نظر می کرد

تذرو جان من از آشیان برون می شد

چو گوش بر سخن بلبل سحر می کرد

شکوفه بهر تماشای باغ عارض دوست

سر از دریچهٔ چوبین شاخ بر می کرد

کمان ابروی آن مه چو یاد می کردم

خدنگ آه من از آسمان گذر می کرد

فلک بیاد تن سیمگون مهرویان

درست روی من از مهر دل چو زر می کرد

سحر که شاهد خاور نقاب بر می داشت

حدیث روی تو ناهید با قمر می کرد

ز شوق لعل تو هر لحظه مردم چشمم

لب پیاله بخوناب دیده تر می کرد

دبیر از آن لب شیرین حکایتی می راند

دهان تنگ قلم را پر از شکر می کرد

روان خستهٔ خواجو ز شهر بند وجود

بعزم ملک عدم دمبدم سفر می کرد